Benvid@s!!

 Benvidos un ano máis ao noso Club. Pasade ao libro sen chamar, só tedes que abrir a primeira folla e atoparasnos a moitos. Queremos propoñervos unha viaxe de Xapón a Brasil pasando por Lalín e visitando moitos lugares sen papeis fronteira pero con follas historias. Poderiades adiviñar a que obras pertencen estes estratos seleccionados? Os membros do club de 3º da ESO ata 2º de BACH  recoñéceos e poden atravesar a selva escura das letras frondosas para guiarvos na máis apaixoada aventura da nosa época, como onte e como mañá: a lectura

• O tío Sam: Por que será que tódolos que son coma vostede lle teñen tanto aprecio á cordura? É a que os ergue pola mañá cada día á mesma hora, ou a que os ten dicindo que si a todo o que desprezan. O seu fillo aborrecía dela. Quería ser músico nun mundo no que mandan as sirenas. Se é certo que todos o apreciabamos tanto, rindámoslle esta sinxela homenaxe.

(colle os cartos e préndelles lume. Comeza a se escoitar ao lonxe a dous borrachos cantigando unha habanera).

Mamá amaba o meu pai en silencio desde había unha chea de tempo e del todo lle gustaba, mesmo o feito de estar tolo como unha chiba. Sempre aparecía co xersei posto do revés, nunca se lembraba da estación que era e andaba con camisetas de verán ata que collía unha bronquite e dicían que estaba louco e as mozas, a pesar de ser guapísimo, non querían saber nada del debido a todas aquelas cousas, sobre todo porque aquela tolemia non estaba de moda naqueles tempos [.......]

Certas persoas, no afán de querer construír un mundo onde ningunha ameaza externa puidese penetrar, aumentan esaxeradamente as súas defensas contra o exterior, xente estraña, novos lugares, experiencias diferentes e deixan o interior desprotexido. É a partir de aí cando a Amargura comeza a causar danos irreversibles.

As mans buscáronse e pouco a pouco desposuíronse das posibles palabras para embebedarse por completo de sensacións novas e excitantes que, por primeira vez, estaban a envolvelos. Espíronse lentamente, tan lentamente que resultaría desesperante para os máis presurosos amantes. Pero eles semellaban entenderse como vellos namorados, expertos antigos, e mesmo pareceu que aquilo fose unha sorpresa, unha turbación, unha peza que faltaba no corpo dela, unha peza que sobraba no corpo del.

O desexo ocupa en min apenas un metro cadrado.

O poema é unha pedrada na cabeza

Por iso lles recomendamos aos leitores

que usen casco.

Como o esqueleto

dun coche oxidado

entre silvas e toxos:

así ti, no nicho,

cando o teu recordo

se reduza a ferruxe,

chatarra da memoria.

Dous días de condución, escoitando a radio ou, o máis do tempo, rumiando as miñas obsesións, dan para esmiuzar unha vida e repensar erros e acertos. Obrigados a elixir, as decisións que tomamos en cada etapa marcan a nosa traxectoria, condicionan e sinalan o que logo ha vir.

Escoitouse o lene e inesperado pasmo do home. Contraéronselle nun pálpito todos os músculos do corpo. Logo de verificar esa sensación, retirou rapidamente a agulla. E axiña colleu unha gasa que tiña preparada no peto e tapou a ferida. Para evitar derramamento de sangue. Era unha punta moi fina e o tempo que estivo cravada foron uns segundos de nada. Aínda que sangrase, sería moi pouco. Pese a todo, había que coidar os detalles e ser minucioso. Non podía deixar nin rastro de sangue. Unha pinga podíalle custar a vida. 

En desorde de aparición:

Agustín Fernández Paz, Non hai noite tan longa; Haruki Murakami, 1Q84;Carlos Negro, Makinaria; (Colectivo Ronseltz), Fran Alonso, Poetízate; Iolanda Zúñiga, Vidas post-it;Paulo Coelho, Verónika decide morrer; Rosa Aneiros, Resistencia; MilenaAgus, Mal de pedra; Roberto Vidal Bolaño, Saxo Tenor