EN SON DE PAZ. RELACIÓN DE TEXTOS (4-2-11)

Os textos:

Digo Viet nam e basta

Digo bomba de fósforo. Apenas digo nada. Digo lombriga e larva de carne podrecida. Digo nenos de napalm, terror de noite e selva, fedor de cidade e cloaca. Fame, suor, aldraxe, pugas de aceiro, antropofaxia. Digo guerra bestial, tremor de terra, crime, lume, lava, estoupido, verdugo e mortandade en masa. Digo gas abafante. Apenas digo nada. Digo ianqui invasor, depredador de patrias.

Digo plutonio, pentágono, esterco bursátil, palanca, Presidente, gadoupa, chuvia, amargura, baba. Digo petróleo, ferro, mineral, trampa, lobo, caimán, polaris, cóbrega, miseria, diplomacia. Digo devastación que USA, usa. Apenas digo nada. Digo Viet Nam e está xa dito todo cunha soa palabra. Para abranguer a vergonza do mundo, digo Viet Nam e basta. Celso Emilio Ferreiro

"-¿Sabes como se fai? Se ves tres - dicíame Sasha orgulloso e didáctico coma un barbeiro-, non lle tiras nunca ó primeiro.Tíraslle ó último. E non lle tiras á cabeza, senón a unha perna. Así os outros dous teñen que parar e dar a volta. Demasiado tempo. Tíraslle a un á cabeza e o outro queda aterrorizado. Logo tíraslle ó outro. Ó primeiro mátalo tamén ou déixalo para que siga chamando polos compañeiros. Non é difícil. Non ten dúbida. Non con este trebello -dixo, mostrándome a súa carabina de precisión con mira telescópica-. É como no tiro olímpico:respirar e apuntar. Non fallas nunca."

Miguel Anxo Murado (reporteiro na guerra de Bosnia), fragmentos de Ruído

Primeiro leváronse ós comunistas Pero a min non me importou Porque eu non o era Enseguida se levaron a uns xudeus Pero a min non me importou Porque eu tampouco o era

Despois detiveron ós sindicalistas Pero a min non me importou Porque eu non son sindicalista Logo apresaron a uns obreiros Pero como eu non son obreiro Tampouco me importou Agora lévanme a min Pero xa é tarde Bertolt Brecht

Ven

Ven coa túa condición de humano
para sentirte máis humano,
a sentir a ausencia do berce
na distancia do esquecemento,
a sentir a erosión do tempo
que oxidou os nosos ósos
sen nome.

Ven vivir a miña paciencia incerta

que descansa sobre as secuelas

da guerra,

a esquivar a gadaña que arrastra

 a miña sorte,
a secar as bágoas caladas que
afogan as nosas almas.

Ven salvar a inocencia que se perde
entre o po e a pólvora,
e agardar nas miñas horas de exilio,
a última volta das miñas pregarias.

Ven, e cando volvas non deixes
de ser o eco da miña  humana voz
que reclama con boca seca a LIBERDADE

Saleh Abdalahi (poeta saharaui)

 

 

A UNS VISITANTES OCCIDENTAIS    Saadi Yusuf (poeta iraquí)

Preguntámonos, por Deus, por que viñestes ata nós;
somos pobres
e bandoleiros
e pescadores dun peixe que non colma as nosas necesidades diarias
e polinizadores de palmeiras, ás veces.

As nosas casas son
la.
ou caña,
ou lama con teitos de folla de palmeira, ás veces.

A nosa roupa
é unha,
sen cores,
nin cortes nin formas,
sen cinto...
Incluso estamos espidos, ás veces.

Entón,
por Deus, por que viñestes ata nós?
Gustades, de certo, das palmeiras e o deserto?
Gustades das casas de la,
da nosa roupa,
e dos teitos de lama ?

Non nos queda,
a nós, os desollados, máis que amosarvos a brancura dos ósos.

Non vos damos,
rogámosvos...